Αυτό το επιχείρημα, που είναι παλιό (πριν τον ερχομό της κβαντομηχανικής) σού δείχνει ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς τις αισθήσεις σου για να γνωρίσεις τον κόσμο. Ας πούμε, εσύ και ένας σκύλος ή μια κατσαρίδα μπορεί να έχετε διαφορετικό εγκέφαλο και γι' αυτό να λαμβάνετε διαφορετικά δεδομένα σχετικά με τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, αυτό το επιχείρημα δεν εκφράζει αμφιβολία για την ύπαρξη ή για τη φύση του κόσμου, αλλά μονάχα για τη δυνατότητά σου να τον αντιλαμβάνεσαι όπως ακριβώς είναι.
Η απάντηση σε αυτό το επιχείρημα είναι η μεταφορά του κριτηρίου της αλήθειας από τα αισθητηριακά όργανα στον επιστημονικό νου. Γιατί η επιστήμη μπορεί να βρει, έστω μέσω των μαθηματικών περιγραφών, εκείνα τα στοιχεία στη δομή του κόσμου που είναι κοινά για διαφορετικά ζώα ή αισθητηριακά μέσα.
Αλλά με την κβαντομηχανική, όταν δηλαδή ο επιστημονικός νους πήγε πιο βαθιά, η αμφιβολία τέθηκε για την ίδια τη φύση του κόσμου: είναι ο κόσμος πράγματι κάτι διαφορετικό από το νου σου; Κι αν ο κόσμος δεν είναι παρά ο νους σου, τότε υπάρχει πραγματικά; Αν ήξερες πώς να σταματήσεις να σκέφτεσαι, θα συνέχιζε να υπάρχει ο κόσμος; Ή θα χανόταν;
Λοιπόν η παλιά ένσταση ήταν σχετικά με τη γνώση του κόσμου, και η επιστήμη έδινε την απάντηση.
Στην καινούργια ένσταση, η επιστήμη θέτει το ερώτημα. Δεν μπορεί να δώσει την απάντηση, γιατί η επιστημονική απάντηση αφορά πάντα έναν αντικειμενικό κόσμο. Όταν ο κόσμος αποδεικνύεται υποκειμενικός, μια προβολή του νου μας, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από την ίδια τη συνειδητότητα.
Γιατί αν αυτό είναι ένα νοητικό σύμπαν, όταν χαθεί παραμένει η συνειδητότητα, δηλαδή παραμένει ΑΥΤΟΣ που κάνει τη σκέψη.
Μαζί με το σύμπαν, χάνεται και η επιστήμη, αλλά ΑΥΤΟΣ που σκέφτεται το σύμπαν, ΑΥΤΟΣ που κάνει την επιστήμη, παραμένει.
Αυτή η απάντηση, αυτή η λύση στο ερώτημα αν το σύμπαν υπάρχει πραγματικά, ως κάτι αντικειμενικό και εξωτερικό από τη σκέψη μας, είναι υπερβατική.
Η ίδια η σκέψη δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν ο νους να γεννά τον κόσμο. Γιατί η σκέψη μας είναι εμπλεγμένη με τον κόσμο, δεν μπορεί να σταθεί έξω από αυτόν και να τον δει να γεννιέται και να αφανίζεται.
Έξω από τον κόσμο είναι η Συνειδητότητα. Αυτή υπάρχει όταν δεν υπάρχει σκέψη, άρα όταν δεν υπάρχει και κόσμος.
Συνεπώς πρώτα αμφιβάλλαμε για την ικανότητά μας να γνωρίζουμε επακριβώς τον κόσμο.
Τώρα αμφιβάλλουμε για τον ίδιο τον κόσμο.
Κι αν ό,τι συμβαίνει δεν είναι παρά μια σκέψη, μια δημιουργία του νου, ένα όνειρο, ποια είναι η επιστήμη που έχει εν τέλει πραγματικό νόημα;
Η επιστήμη της συνειδητότητας. Η επιστήμη εκείνη που σε μαθαίνει πώς να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που σκέφτεται και στο προϊόν της σκέψης. Η συνειδητότητα σκέφτεται τον κόσμο. Εφόσον συνειδητότητα και κόσμος είναι δύο διαφορετικά πράγματα, θα πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη συνειδητότητά σου από τον κόσμο. Γνωρίζεις ποιο σημείο σε σένα είναι ανεπηρέαστο από τον κόσμο;
Αν δείτε όλους αυτούς που εξηγούν το νόημα της κβαντομηχανικής, είναι σαν πνευματικοί δάσκαλοι.
Ο κόσμος δεν θέλει να τους ακούει και λέει ότι η κβαντομηχανική πρέπει να περιορίζεται στο να φτιάχνει κυκλώματα για υπολογιστές.
Αλλά μια επιστήμη δεν παράγει μόνο αντικείμενα, παράγει και ιδέες, ως πνευματική δραστηριότητα που είναι.
Η επιστήμη του Δαρβίνου (αν ήταν πράγματι επιστήμη, γιατί σε αυτό δεν συμφωνούν όλοι) μετέφερε το μήνυμα ότι ο νους του ανθρώπου δεν έχει υπερβατικό υπόβαθρο αλλά φτιάχνεται από την ύλη.
Τώρα η φυσική μεταδίδει το μήνυμα ότι η ίδια η ύλη, το σύμπαν ολόκληρο, φτιάχνεται από τη συνειδητότητα. Η ύπαρξη του σώματος, του εγκεφάλου, των γονιδίων και του εξωτερικού περιβάλλοντος είναι προϊόν της ίδιας μας της συνειδητότητας. Ακριβώς όπως μια μητέρα γεννάει ένα παιδί, η συνειδητότητά μας γεννάει τον κόσμο. Και αν αλλάξεις τη συνειδητότητά σου, αλλάζει ο κόσμος στον οποίο ζεις. Αυτό σημαίνει τρία πράγματα. Πρώτον, ότι αλλάζοντας πνευματικά μπορείς να αλλάξεις το περιβάλλον σου (εσωτερικό και εξωτερικό), δεύτερον, ότι μπορείς απλά να αλλάξεις κόσμο, να περάσεις σε άλλον κόσμο, και τρίτον, ότι αν δεν σου αρέσει ο κόσμος, μην κατηγορείς τους Ιλουμινάτι. Ο κόσμος που περιέχει τους Ιλουμινάτι είναι δικό σου όνειρο.
Οι ινδικές Βέδες λένε ότι υπάρχουν κόσμοι επί κόσμων. Στη γλώσσα της σημερινής επιστήμης αυτό εκφράζεται ως «παράλληλα σύμπαντα».
Από φιλοσοφική άποψη, από άποψη νοήματος, η βιολογία στον 21ο αιώνα βρίσκεται ακόμα στα χρόνια του Δαρβίνου. Έχει γίνει περαιτέρω επεξεργασία των λεπτομερειών, αλλά το μοντέλο της σκέψης είναι το ίδιο. Ότι εσύ είσαι παθητικός και ο κόσμος ενεργητικός. Ο κόσμος σε γεννά, γεννά το νου σου, σε ορίζει.
Μόνο στη φυσική έχει γίνει η επανάσταση αυτή που κάνει εσένα ενεργητικό και τον κόσμο παθητικό, που σου δίνει το status ενός δημιουργού.
Και το ποια είναι η ιδεολογία μιας επιστήμης έχει σημασία. Γιατί στην κουλτούρα μας οι ιδέες των επιστημόνων φτάνουν ως εμάς και μας επηρεάζουν μέσα από τα περιοδικά και την τηλεόραση, καθώς και την εκπαίδευση. Έτσι μπορείς να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο που είναι πνευματικός δημιουργός ή έναν άνθρωπο που είναι καταναλωτής.
Σχόλιο 2
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα πρόπλασμα, μέσα στον συμπαντικό νου, κι αυτό είναι η βάση από την οποία δημιουργείται η ύλη και τα συμβάντα σε αυτήν (η ίδια η ύλη ΕΙΝΑΙ συμβάν). Απ' αυτό το πρόπλασμα είναι φτιαγμένη η ψυχή μας και αν μπορείς να βιώνεις μέσω της ψυχής, βλέπεις «τον κόσμο πίσω από τον κόσμο». Αλλά ακόμα κι αν δεν έχεις αυτή τη μυστικιστική ικανότητα, απλά και μόνο η ικανότητα να διαισθάνεσαι τι συμβαίνει μέσα στον νου σου και στον νου και την ψυχή των άλλων αποτελεί μεγάλη βοήθεια για να ζήσεις ευτυχισμένος και σε αρμονία με τον εαυτό σου και το περιβάλλον.
Σχόλιο 3
Όταν βγαίνεις από το σώμα σου, μπορείς να δεις αυτή την αρχέγονη ενέργεια να πάλλεται. Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν αιθέρα. Το σημαντικό σημείο είναι ότι είναι μια ημινοητική ενέργεια και, άμα την ακολουθήσεις σε υψηλότερα επίπεδα, καταλήγεις σε έναν ενεργό νου που όχι μόνο δεν περιορίζεται χωροχρονικά, αλλά δημιουργεί ο ίδιος το χωροχρόνο.
Αλλά για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, για να φτάσεις σε αυτό το νου, και ενωνόμενος με αυτόν να ξεφύγεις από τους πικρούς περιορισμούς της ζωικής σου ύπαρξης, δεν φτάνει να βγεις από το σώμα σου.
Χρειάζεται να βγεις και από τον νου σου.
Χρειάζεται να κάνεις ένα άλμα έξω από τις περιορισμένες νοητικές σου συντεταγμένες, για να αγκαλιάσεις αυτό που χαρίζει την ελευθερία.
Συνεπώς την επόμενη φορά που θα σκεφτείς «Αυτό το κομμάτι της ύλης είναι πολύ γλυκό και θέλω να το ξαναέχω», σκέψου αυτά τα λόγια: «πόσο αξίζει η ελευθερία σου για σένα;»
Σχόλιο 4
Είναι νοητικά κύματα. Όταν μπορείς να βιώσεις μονάχα την ύλη ως έχουσα υπόσταση, αυτά τα κύματα μοιάζουν με «τίποτα», επειδή το «κάτι» πρέπει για σένα να είναι υλικό. Αν μπορούσες να δεις το νου όμως, θα έβλεπες ότι είναι «κάτι».
Τι; Είναι νοητική ενέργεια. Είναι συμπαντικός νους.
Πλέουμε όλοι σε μια θάλασσα από νου, κι αυτή δημιουργεί το σώμα μας και φυσικά τη σκέψη μας.
Δεν είναι αστείο ότι, επιστήμονες που ζουν ακόμα στα χρόνια του Δαρβίνου, μας απαγόρεψαν να μιλάμε για το νου και μας επέβαλαν, μέσα από τα ΜΜΕ, την ιδέα ότι ο νους μας είναι κάποια απειροελάχιστη ανταλλαγή ηλεκτρισμού μεταξύ κάποιων χημικών στοιχείων;
Πιστεύετε ότι στην πρίζα υπάρχει νους επειδή υπάρχει ηλεκτρισμός;
Τι κάνει τον ηλεκτρισμό διαφορετικό στη βιολογική ύλη; Ο ηλεκτρισμός είναι κίνηση ηλεκτρονίων. Αν είναι αυτό που είναι ο νους, τότε δεν θα έπρεπε να έχουμε καθόλου νου.
Και αυτό ακριβώς φτάσαν να λένε οι πιο σκληροπυρηνικοί μεταξύ των επιστημόνων. Ενώ μας έπειθαν ότι η ιδέα πως έχουμε νου είναι μια φαντασίωση, προσπαθούσαν να μας περάσουν την πεποίθηση ότι η «τεχνητή νοημοσύνη» που φτιάχνουν αυτοί έχει πράγματι νου.
«Γιατί τι είναι ο νους;», έλεγαν. «Η ίδια η έννοια 'νους' είναι μια ιδέα που εμείς δημιουργήσαμε. Αν μπορούμε να πιστέψουμε ότι εμείς έχουμε νου, μπορούμε να πιστέψουμε ότι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν νου.»
Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να αισθάνεσαι, για οποιονδήποτε λόγο, άσχημα και να πηγαίνεις στον ψυχίατρο και να σε χαπακώνει. Και μετά να σου πουλάει γνώση, ότι αυτό που ονομάζεις συναισθήματα είναι ηλεκτρισμός στον εγκέφαλο. Κι ότι αυτός ξέρει καλύτερα από σένα ποια είναι η φύση των συναισθημάτων σου.
Ένας νευροφυσιολόγος καθηγητής μου, μου είπε μια μέρα ότι πουλιούνται τόσα ψυχιατρικά χάπια, ώστε αν ήταν μια μέρα ξαφνικά να σταματήσουν, οι επιχειρήσεις στην Αμερική θα έκλειναν, γιατί οι υπάλληλοι δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν.
Γίναμε η κουλτούρα που χαπακώνεται, τελεβιζιώνεται και τσιζμπουργκερώνεται. Μετά ο άλλος σού λέει, ευτυχώς που υπάρχει το πρωκτικό σεξ, αλλιώς δεν θα μπορούσα να ζήσω.
Εντάξει, ό,τι να 'ναι! Ας σκεφτεί ο καθένας μας τι χρειάζεται και μετά ας το χρειαστεί. Αφού δεν έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τη ζωή μας και τις πεποιθήσεις που έχουμε ως κουλτούρα...
Σχόλιο 5
Δεν πρέπει να κολλήσουμε στο αν η φύση της πραγματικότητας είναι χώρος (συνειδητότητα) ή ενέργεια (σωματικότητα). Το σημαντικό σημείο σε σχέση με το χώρο είναι ότι, αν μπορείς να φανταστείς όλο το χώρο ως ένα πράγμα, με τον ίδιο τρόπο που όλη η θάλασσα είναι ένα πράγμα, παρά τα επιμέρους κύματα, τότε αποκτάς μια διαίσθηση για την ύπαρξη ενός εαυτού σου που δεν έχει περιορισμούς, που είναι απλωμένος στο ίδιο το σύμπαν, που είναι ένα με το Θεό.
Την ίδια αίσθηση μπορείς να έχεις και άμα δεν θεωρήσεις το χώρο αλλά την ενέργεια ως την ουσία των πραγμάτων. Ποια είναι πραγματικά η διαφορά ανάμεσα σε μένα και σένα; Τον μεταξύ μας χώρο δεν τον λαμβάνουμε υπόψη, αν δεν θεωρούμε τον χώρο ως την ουσία των πραγμάτων. Η ύλη μας, η ενέργειά μας, δεν είναι η μία και η αυτή; Όλοι μας από την ίδια ουσία δεν είμαστε φτιαγμένοι;
Οι ανθρωπιστικές πλευρές των θρησκειών σού λένε: «Πράξε σαν ο συνάνθρωπός σου να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και μην λαμβάνεις υπόψη τον μεταξύ σας χώρο. Ξεπέρασέ τον. Δεν ορίζει δύο διαφορετικά όντα. Είστε ένα και μόνο ον.»
Αν μπορείς να νιώσεις τον εαυτό σου έτσι Ένα με οτιδήποτε δεν είναι χώρος, καταλήγεις στο ίδιο αποτέλεσμα: το σώμα σου γίνεται το σύμπαν, ενώνεσαι με το Θεό.
Σχόλιο 6
Όταν ξεπεράσεις τον περιορισμό στο δικό σου σώμα
και το σώμα σου γίνει το κάθε σώμα,
τότε προφανώς η ζωή σου θα υπάρχει και έξω από το σώμα σου, θα υπάρχει παντού.
Όταν το κάνεις αυτό, θα έχεις ενωθεί με τη ΜΙΑ ζωή που είναι παντού.
Και αυτό το ΕΝΑ είναι συγχρόνως και χώρος και ζωή.
Ο Θεός δεν είναι μόνο υπερβατικός. Μέσα από την υπερβατικότητά του έφτιαξε το νου μας. Μέσα από την ενέργειά του έφτιαξε το σώμα μας. Και ο ίδιος, το ΕΝΑ, απλώνεται από την ενέργεια της Γης και της Φύσης μέχρι τους λεπτότερους και πιο φευγάτους ουρανούς.
Είναι ένας γίγαντας του οποίου οι διαφορετικές εκφράσεις είναι οι διαφορετικές διαστάσεις.
Σχόλιο 7
Η μετατροπή που κάνει εδώ ο νους, η πεποίθηση που πλάθει, είναι ότι ο κρότος είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους κρότους και ήχους, ότι είναι ένα ατομικό συμβάν. Αν μπορούσαμε να ακούσουμε όλους τους ήχους σαν μια θάλασσα ήχων με διαφορετικά κυματάκια (τους επιμέρους κρότους και ήχους), τότε όλο το δονητικό πεδίο θα ενωνόταν και η μοναδική και απεριόριστη ουσία θα γινόταν προφανής.
Είναι αυτή η ουσία ύλη; Αν είναι ύλη, τότε είναι μια ύλη χωρίς κομμάτια.
Υπάρχει τέτοια ύλη;
Σχόλιο 8
Το παιδί αυτό, σε αυτό το σημείο του Matrix, αντιπροσωπεύει τα (εξωγήινα) παιδιά indigo που λέγεται ότι γεννιούνται στη Γη για να την οδηγήσουν στη Νέα Εποχή.
Τα παιδιά αυτά δεν ξυρίζουν βέβαια το κεφάλι τους. Ο λόγος που το παιδί έχει ξυρισμένο το κεφάλι και φοράει το χαρακτηριστικό ένδυμα των αναχωρητών της Ινδίας, είναι ότι ο σκηνοθέτης θέλει να υποδηλώσει ότι πρόκειται για τη σοφία της Ανατολής, που διαδίδεται τώρα στον κόσμο.
Η μονιστική φιλοσοφία (ότι υπάρχει μόνο ΕΝΑ) είναι ανατολική φιλοσοφία. Ο Θεός και ο κόσμος είναι ΕΝΑ. Ο Θεός, χάνοντας τις υψηλές και υπερβατικές του δονήσεις, μετατράπηκε σε κόσμο. Το σώμα του είναι παντού. Πάλλεται στο χώρο. Δεν υπάρχει άδειος χώρος. Υπάρχει παντού μια νοητική και ενεργειακή ουσία, πάνω στην οποία όλα βασίζονται.
Η οποιαδήποτε ταύτιση Θεού και κόσμου αποκαλείται στο χριστιανισμό «η αίρεση του ανιμισμού».
Και στη βιολογία επίσης θεωρείται αίρεση, εφόσον η οποιαδήποτε μονάδα θεωρείται άθροισμα των μερών της (γονιδίων ή νευρώνων κλπ). Γι' αυτό και το βιβλίο του (διάσημου πλέον) βιολόγου Rupert Sheldrake «Μια καινούργια επιστήμη της ζωής – η υπόθεση των μορφογενετικών πεδίων», το οποίο έθετε τις βάσεις για μια βιολογική επιστήμη που θα σκεφτόταν ολιστικά, με βάση το πεδίο, και όχι με βάση «απτά» εξαρτήματα μιας μηχανής, είχε, κατά τη δημοσίευσή του, χαρακτηριστεί, από το γνωστό επιστημονικό περιοδικό Nature, ως «ο καλύτερος υποψήφιος για κάψιμο των τελευταίων 100 χρόνων».
Σχόλιο 9
Τούτο είναι ένας «μοντέρνος» τρόπος να περιγράψεις το αιθερικό σώμα. Γιατί το νοητικό μας περιεχόμενο φέρει το λεπτοειδές του υλικό από ύπαρξη σε ύπαρξη, χωρίς να μπορεί να το «επιλύσει» σε πνευματικό φως. Το αιθερικό σώμα μάς ακολουθεί, κρύβεται στον υποσυνείδητο νου μας, γιατί είναι το όχημα μέσω του οποίου προβάλλουμε στην ύπαρξη και βιώνουμε το κάρμα που μας κρατάει ως ξεχωριστές οντότητες.
Με άλλα λόγια, αυτό που ακολουθεί τον Νίο είναι η υποσυνείδητη, λεπτοειδής ψυχή του («ψηφιακός εαυτός»), που μοιάζει ακόμα με σώμα γιατί δεν έχει ενωθεί με το Θεό - η αιθερική ή αστρική της ενέργεια δεν έχει απλωθεί για να ενωθεί με το Παν.
Όταν συμβεί αυτό, αυτό που είσαι δεν είναι πια ένα συγκεκριμένο σώμα, αλλά μια ενεργειακή συνειδητότητα που πάλλεται μέσα στα πάντα. Είναι συγχρόνως χώρος και ζωή.
Κι είναι γι' αυτό που, στην πραγματικότητα, ο εξωτερικός χώρος είναι ζωντανός. Γιατί είμαστε όλοι περιορισμένες εκφράσεις της ύπαρξης του Θεού, που απλώνεται στο χώρο (στο χωροχρόνο).
Τα ακόλουθα λόγια τα είπε ο Bruce Lee:
To κενό δεν είναι απλά άδειο, αλλά είναι πραγματικό, ελεύθερο και υπαρκτό. Είναι η πηγή από την οποία όλα τα πράγματα εκδηλώνονται και στην οποία επιστρέφουν. Δεν μπορείς να το δεις, να το αγγίξεις ή να το γνωρίσεις, κι ωστόσο υπάρχει και χρησιμοποιείται ελεύθερα. Δεν έχει σχήμα, μέγεθος, χρώμα ή μορφή, κι ωστόσο όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε και πιάνουμε είναι «αυτό». Βρίσκεται πέραν της διανοητικής γνώσης και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον κοινό νου. Όταν ξαφνικά ξυπνήσουμε στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχουν σύνορα και φράγματα, κι ούτε υπήρχαν ποτέ, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλα τα πράγματα. Βουνά, ποτάμια, χορτάρια και δέντρα, ήλιος και σελήνη, αστέρια και σύμπαν είναι όλα τους ο εαυτός μας. Δεν υπάρχει πια διαχωρισμός ή όριο μεταξύ του νου μας και των άλλων, δεν υπάρχει πια η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι ξένος προς εμάς ή συνιστά απειλή. Η συνειδητοποίηση αυτή κάνει την πραγματική μας συμπόνια να ανθίσει. Άνθρωποι και πράγματα γίνονται πλέον αντιληπτά όχι ως ξέχωρα από εμάς, αλλά ως το ίδιο μας το σώμα.
Πηγή: http://antidimos.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment