Αρκεί να είσαι περήφανος;;
Πριν προσπαθήσω να δώσω τη δική μου απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρέπει να πω ότι στα χωριά μας ο κόσμος, ως έναν βαθμό, στερείται γνώσης της ιστορικότητας του χώρου όπου μεγαλώσαμε. Όσον αφορά στην νεολαία, για την οποία μπορώ να εκφέρω άποψη, παιδιά με καλές επιδόσεις στο σχολείο δεν γνωρίζουν την προέλευση, ή έστω τη σχέση, που έχουν ορισμένα σημεία της Ελληνικής Ιστορίας με τις αρχαίες Θεσπιές.
Θερμοπύλες, Φρύνη, Νάρκισσος, Έρως, Αφροδίτη (είτε περί της μελαίνιδος είτε της Αναδυομένης), Ησίοδος, Ηρακλής και άλλα που μου διαφεύγουν ή δεν τα γνωρίζω…
Στιγμές και μυθικά πρόσωπα γεμάτα με περιεχόμενο που ενέπνευσαν τον Δυτικό πολιτισμό και έγιναν παραδείγματα προς μίμηση. Παραδείγματα χαρακτηριστικής ανάδειξης του ηρωισμού, της ύστατης θυσίας αλλά και του Ωραίου, του Έρωτα και της τέχνης.
Με αφορμή του Μνημείου των 700 έγιναν πολλές συζητήσεις σχετικά με την Ιστορία του τόπου μας και, μετά λύπης, διαπίστωσα ότι πολλοί δεν γνώριζαν τα περί Φρύνης, Πραξιτέλη, άγαλμα του Έρωτος, Λυσίππου, Νάρκισσου και Ηχούς. Πράγματα που αγνοούσα και εγώ, αλλά ένθετα περιοδικών με έβαλαν στο νόημα…
Δεν χρειάζεται, σαφώς, να πω ότι οι 700 είναι η προμετωπίδα της Ιστορίας μας και γνωστή η θυσία τους σε όλους.
Παρόλα αυτά, το ότι ο Διθύραμβος ήταν ο καλύτερος και πιο παραδειγματικός πολεμιστής και όχι ο αρχηγός των Θεσπιέων, αλλά των 700 ηγούνταν ο Δημόφιλος, έγινε σταδιακά γνωστό. Από συζητήσεις αντιλήφθηκα ότι το ανάγλυφο του οπλίτη στην είσοδο του χωριού έγινε η αφορμή για να εμπεδωθεί από πολλούς το «Δημόφιλος». Γεγονός που σε συνδυασμό με το ότι ό,τι ξέρω για τον τόπο μας προέρχεται από δύο ένθετα εφημερίδων και περιοδικών, καθιστά αναντίρρητο το συμπέρασμα ότι δεν έχει καταβληθεί καμία προσπάθεια από κάποια θεσμική ή μη πλευρά ώστε να γίν ουν τα παραπάνω κτήμα των κατοίκων της περιοχής μας.
Γενικεύω λίγο το θέμα και εξεγείρομαι για το ότι πολλοί ξένοι (αλλοδαποί) που κατά καιρούς έχω συναντήσει γνωρίζουν πάρα πολλά για την ελληνική ιστορία και μυθολογία. Γνώσεις όπου πολλοί Έλληνες, μεταξύ αυτών και εγώ, δεν έχουν στην ενεργητική μνήμη τους.
Το κείμενο έχει πάρει μια ρότα… Ας αλλάξουμε θέαση…
Το ζωτικό, όμως, θέμα δεν είναι το να θυμάται κανείς ποιανού γιος ήταν ο Πολύφημος ή μια φράση από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Το θέμα δεν είναι καν να ξέρεις να απαγγέλεις, να αναγνωρίζεις συντακτικά φαινόμενα ή ακόμα να θυμάσαι την πλοκή σε υποθέσεις από τραγωδίες, μύθους ή πραγματικότητες.
Το σημαντικό δεν είναι να γνωρίζεις «απ' έξω» ως ζώο της οικογενείας των ψιττακιδών (παπαγάλος) αυτά που η Ύλη τόσα χρόνια σε κυνήγαγε να καταπιείς αμάσητα. Το σημαντικό δεν είναι να είσαι απλά περήφανος. Δεν ΑΡΚΕΙ να νιώθεις απλά περήφανος. Αν θες να περηφανεύεσαι ως λαός που ομιλείς την συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής, ως «νόμιμος» κληρονόμος της πιο μεγάλης κληρονομιάς που μπορεί να αφεθεί από πρόγονο, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ να είσαι ΜΟΝΟ περήφανος.
Το να είσαι περήφανος ότι ο πατέρας σου ήταν αθλητής και είσαι σα βουβάλι, η μητέρα σου δίκαιη και εσύ αρχικλέφτης, τότε δεν αρκεί (δεν σου αξίζει) να είσαι περήφανος για αυτούς. Το να ξέρεις όλη τη λαμπρή ζωή τους με πάσα λεπτομέρεια και να μην χάνεις ούτε σημείο από τα ένδοξα κατορθώματά τους, δεν αρκεί. Δεν αρκεί αν εσύ δεν σέβεσαι τίποτα. Τον συνέλληνά σου. Το παιδί του και το παιδί σου. Αν δεν σέβεσαι τον κόπο των άλλων. Όταν πουλάς και πουλιέσαι. Όταν αυτό που προστάτευσαν οι 700 εσύ το προδίδεις καθημερινά. Κανείς δεν θα σου απονείμει μετ άλλιο για τις επιδόσεις του πατέρα σου. Σε αυτό το 100άρι τρέχεις μόνος.
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment