Γράφει η Σοφία Ντρέκου
Ψυχολόγος, κατηχήτρια
Κάπου μέσα στην νύχτα, εκεί που ταξίδευα στα ανοιχτά πελάγη του νοός μου, άκουσα φωνές αγαπημένων φίλων με ζεσ τές καρδιές, χωρίς ρωγμές... λόγια αποήχων κυμάτων πίσω από τη σιωπή της πλώρης ενός θαλασσινού ταξιδιού και αμέσως θερμάνθηκε η καρδιά μου.
Κουράστηκα αδέλφια στο πέλαγος να κολυμπώ μέσ' στα βαθιά νερά προσπαθώντας ν' αλλάξω πορεία, να βρω μια στεριά να σώσω ότι δεν σώνεται κι έτσι ήρθα κοντά σας να ξαποστάσω.
«Επέστρεψα στο ίδιο σημείο, ο ήλιος είχε πια δύσει. Δεν πιστεύω πως υπάρχει στον κόσμο άλλη σιωπή πιο βαθιά από τη σιωπή του νερού. Το ένιωσα την ώρα εκείνη και δεν το λησμόνησα ποτέ.»(1).
Μετρούσα τον χρόνο...
Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/
No comments:
Post a Comment