Για να μην μπορεί

Ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ.

Τόσο απλά.

Μόνος του.

Όχι η τρικομματική κυβέρνηση, ούτε καν η Νέα Δημοκρατία.

Ο Αντώνης Σαμαράς.

Η ΕΡΤ δεν είναι ένας μικρός και ασήμαντος οργανισμός, ελπίζω να συμφωνούμε σε αυτό.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι μία απλή ενέργεια που θα μπορούσε να αναλάβει ένας απλός υπουργός. Είναι μία εντυπωσιακή ενέργεια που ήταν επόμενο να έχει εντυπωσιακές επιπτώσεις και να συναντήσει εντυπωσιακές αντιδράσεις.
Και ο Αντώνης Σαμαράς με μία μικρή ομάδα συμβούλων και υπουργών αποφάσισε χωρίς να συνεννοηθεί με τους κυβερνητικούς του εταίρους, χωρίς να ενημερώσει καν τους βουλευτές και τα στελέχη του ίδιου του κόμματός του να κλείσει την ΕΡΤ.

Όχι η τρικομματική κυβέρνηση, ούτε η Νέα Δημοκρατία, ο Αντώνης Σαμαράς με μία μικρή παρέα φανερών και μυστικών στενών του συμβούλων.

Όμως η Νέα Δημοκρατία καμία ουσιαστική ή τυπική νομιμοποίηση δεν έχει να λαμβάνει καμία απόφαση ερήμην των κυβερνητικών της εταίρων, πόσο μάλλον η στενή παρέα του Σαμαρά, πόσο μάλλον μία τόσο σημαντική απόφαση.

Πριν λίγους μήνες από την βουλή πέρασαν οδυνηρά μέτρα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Αυτό συνέβη γιατί τα μέτρα αυτά πέρασαν με την συναίνεση και των τριών κομμάτων που στήριζαν την κυβέρνηση, ήταν ουσιαστικά προαποφασισμένα και εντός της προγραμματικής συμφωνίας στην οποία οφείλει την ύπαρξή της αυτή η κυβέρνηση.

Λίγους μήνες πριν από αυτό ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην βουλή με βάση αυτή την προγραμματική συμφωνία στην οποία ρητά αναφέρεται ο όρος «όχι απολύσεις στο δημόσιο». Προγραμματική συμφωνία που προσυπέγραψαν και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι.

Αυτός ο όρος αποτελούσε και αγκάθι και αναζητούταν φόρμουλα ώστε να ξεπεραστεί.

Διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απολύσεις επιόρκων, διάφορες φόρμουλες διερευνήθηκαν και διερευνούνται ακόμα για να μπορέσει η κυβέρνηση να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της τρόικας λίγο καιρό αφού τα κόμματα που την στήριζαν είχαν ευθυγραμμιστεί με τις επιθυμίες του λαού για να μπορέσουν να πάρουν τους ψήφους που πήραν. Όμως όπως και αν το ονόμασαν, όπως και αν τελικά σκόπευαν να το εφαρμόσουν αυτό μέχρι τις 11 Ιουνίου γινόταν εν γνώσει και με την συναίνεση των τριών κυβερνητικών εταίρων.

Στις 11 Ιουνίου ο Αντώνης Σαμαράς και η παρέα του αποφασίζουν να παραβιάσουν αυτή την προγραμματική συμφωνία χωρίς να ενημερώσουν ουσιαστικά κανένα από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση αυτή, ούτε καν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Όλα αυτά με εξαιρετική βιασύνη, χωρίς κανέναν σχεδιασμό όπως φάνηκε τις επόμενες ημέρες, με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου που είχε τρεις υπογραφές, δύο υπουργών και του πρωθυπουργού.

Με μία κίνηση παραβίασε τις συμφωνίες και την εμπιστοσύνη των δύο κομμάτων αλλά και τις ίδιες προεκλογικές του εξαγγελίες.

Εκείνη την στιγμή το θέμα ξεπέρασε κάθε ΕΡΤ και κάθε πρόβλημα ενημέρωσης, κάθε «χαράτσι» που πληρώνουμε, κάθε εργασιακό ζήτημα και έγινε ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας.

Δεν έχει σημασία αν είσαι από εκείνους που θέλουν μεγάλο ή μικρό, ή ακόμα και καθόλου δημόσιο.
Δεν έχει σημασία αν θεωρείς πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όλοι λαμόγια που πρέπει να ριχτούν στην πυρά ή εργαζόμενοι που προσφέρουν, ούτε αν θεωρείς την ΕΡΤ άντρο ανομίας ή έναν οργανισμό που κρατούσε σε επαφή τον απανταχού ελληνισμό με την πατρίδα.

Σημασία έχει τι διακυβέρνηση θέλεις και πόσο αυταρχισμό είσαι διατεθειμένος να της δικαιολογήσεις.

Αν πιστεύεις πως απλά επειδή μπορεί (ή καλύτερα αν μπορεί, γιατί ακόμα δεν το έχουμε δει το τέλος αυτής της ιστορίας) ο πρωθυπουργός της χώρας θα πρέπει και να συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας τότε με γεια σου με χαρά σου.

Μέχρι που όμως μπορεί να φτάσει αυτό;

Ποιο είναι το όριο το οποίο τίθεται στο τι μπορεί να κάνει ένας πρωθυπουργός κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς την συναίνεση των κυβερνητικών του εταίρων, χωρίς καν να έχει ενημερώσει τα στελέχη του ίδιου του κόμματός του το οποίο δεν έχει καν την πλειοψηφία στην βουλή;

Πότε ένας πρωθυπουργός νομιμοποιείται να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την δεδηλωμένη και το σύνταγμα;

Αν πιστεύεις πως η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι όποτε του καπνίσει τότε καλά κάνεις και χαίρεσαι με το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Μόνο θα σε παρακαλέσω να επικαλείσαι τον όρο «δημοκρατία» γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν σε μία δημοκρατία.

Γι αυτό και η ενέργεια αυτή του Αντώνη Σαμαρά προκάλεσε την αντανακλαστική σχεδόν αντίδραση χιλιάδων κόσμου που ελάχιστα παρακολουθούσαν την ΕΡΤ.

Ο αυταρχισμός είναι που προκαλεί, και σε καμία περίπτωση ο πόνος για μερικούς κηφήνες όπως προσπαθεί ο μηχανισμός προπαγάνδας της παρέας του πρωθυπουργού να παρουσιάσει.

Ο Αντώνης Σαμαράς θέλησε να κάνει μία τόσο αυταρχική ενέργεια απλά για να δείξει πως μπορεί.

Αν του βγει δεν θα σταματήσει εκεί.

Από την στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς παραβίασε εμπιστοσύνη των εταίρων του ήξερε πως δεν υπάρχει επιστροφή. Ή θα εξευτελίζονταν προσποιούμενοι πως μπορούν ακόμα να εμπιστευτούν την ακροδεξιά αυτή ομάδα και δεχόμενοι εκ των υστέρων την ενέργεια αυτή ή θα έπρεπε να εξευτελιστεί η ομάδα αυτή παίρνοντας πίσω όσα έκανε και επιστρέφοντας στην πρότερα κατάσταση.

Οποιαδήποτε ενδιάμεση λύση θα αποτελούσε και αποτελεί νίκη του Σαμαρά απέναντι στους αδύναμους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά ακόμα χειρότερα, νίκη του αυταρχισμού απέναντι στην συναινετική πολιτική που υποτίθεται πρέπει να υπάρχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας.

Το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε να εξευτελιστεί. Τα στελέχη του δέχτηκαν να κάνουν γαργάρα τις δηλώσεις τους των τελευταίων ημερών και να δεχτούν πως ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να επιβάλει αυταρχικά και εκβιαστικά διλήμματα που το ΠΑΣΟΚ θα είναι εκ των υστέρων αναγκασμένο να επικυρώνει. Η αξιοπιστία τους από ελάχιστη μετατράπηκε σε μηδενική. Χρύσωσαν το χάπι βέβαια ανεβάζοντας τον αριθμό των εργαζομένων που θα προσληφθούν και μεταξύ των οποίων προφανώς θα είναι τα δικά τους παιδιά, όμως η ΕΡΤ εξακολουθεί να είναι κλειστή και η ουσία του ε� �βιασμού του Σαμαρά απολύτως δικαιωμένη.

Ο Β. Βενιζέλος δέχτηκε τελικά πως ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορεί να τον αιφνιδιάζει κατά βούληση και να του επιβάλει ό,τι η παρέα του αποφασίζει. Και θα το ξανακάνει ασχέτως νέας προγραμματικής συμφωνίας και άλλων ωραιοποιήσεων που θέλουν να παρουσιάσουν. Ο Β. Βενιζέλος είδε πολύ καλά πόσο σέβεται ο Α. Σαμαράς τις προγραμματικές συμφωνίες.

Και θα το δει ξανά και στο μέλλον. Από την στιγμή που δέχτηκε να τον εξευτελίσει η παρέα του Σαμαρά με τέτοιον τρόπο δεν έχει να περιμένει κάτι από αυτή παρά μόνο τον νέο εξευτελισμό του.

Ο Φ. Κουβέλης από την άλλη μεριά έμεινε πιστός στον τρόπο με τον οποίο πορεύεται το κόμμα του τον τελευταίο καιρό. Θεωρώ την έξοδό του από την κυβέρνηση αξιοπρεπέστερη απάντηση από εκείνη του Βενιζέλου, αλλά δεν απέφυγε για άλλη μία φορά τα ναι μεν αλλά. Μερικές ημέρες μετά το μόνο που ξέρουμε είναι πως αποσύρει τους υπουργούς του. Ούτε αν εξακολουθεί να στηρίζει την δικομματική πια(;) κυβέρνηση, ούτε τι άλλο προτίθεται να κάνει, ούτε μπορεί κανείς να πει με σαφήνεια για ποιους λόγους στηρίζει ή δεν στηρίζει. Και η ΔΗΜΑΡ γίνεται συνώνυμο τ ου «παρών» για άλλη μία φορά.

Τουλάχιστον όμως δεν παρέμεινε (επισήμως) εταίρος ενός τυχοδιώκτη που απέδειξε πως δεν σέβεται τους εταίρους του ή τις προγραμματικές συμφωνίες τις οποίες ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να παραβιάσει με τον πιο αυταρχικό τρόπο.

Τώρα που η ΔΗΜΑΡ βέβαια κατάλαβε πως δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι παρανοϊκούς ακροδεξιούς είναι αργά. Σύντομα θα καταλάβει τι σημαίνει και να είσαι απέναντι στις «ομάδες αλήθειας» τους. Ήδη οι Ρουπακιώτης και Μανιτάκης έχουν πάρει ένα δείγμα. Δεν τους λυπάμαι, όταν οι μηχανισμοί αυτοί χτυπούσαν πολιτικούς αντιπάλους οι «υπεύθυνοι αριστεροί» έκαναν την πάπια.

Όμως τελικά δεν έχει σημασία η στάση του Κουβέλη ούτε του Βενιζέλου. Το τι σκοπιμότητες υπηρετούν οι δύο αυτοί και τα κόμματά τους ας ψάξει ο καθένας να το βρει.

Το θέμα είναι τι κάνει ο κόσμος, και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.

Ίσως να είναι μια άνιση μάχη καταδικασμένη να χαθεί. Ο άνθρωπος που είχε τον αυταρχισμό να συμπεριφερθεί όπως έχει συμπεριφερθεί τις τελευταίες ημέρες απέναντι στους κυβερνητικούς του εταίρους αλλά και στο ίδιο του το κόμμα, η ακροδεξιά αυτή ομάδα δεν θα έχει πρόβλημα να καταστείλει άγρια τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Έχει τα μέσα και την νοοτροπία που απαιτεί κάτι τέτοιο και θα αδιαφορήσει για οποιεσδήποτε αντιδράσεις, ακόμα και τις πιθανές γκρίνιες του τελευταίου στηρίγματός του, του Βενιζέλου.

Άλλωστε ξέρει πια πως αυτός για τα προσχήματα θα σκούξει, αν σκούξει.

Ίσως τελικά λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς να συμπεριφέρεται έτσι επειδή μπορεί.

Κι εμείς οφείλουμε να αντισταθούμε.

Για να μην μπορεί.


Πηγή:
Gerogriniaris.blogspot

Πηγή: http://www.ramnousia.com/