Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Στις 6/1/1977, 37 χρόνια πριν, δημοσίευα στο έγκριτο περιοδικό «Οικονομικός Ταχυδρόμος», άρθρο μου με τον τίτλο : «Πλούσιες και φτωχές χώρες : μια επικίνδυνη ταξική διαίρεση σε παγκόσμια κλίμα� �α». Ξεκίναγα εκείνο το άρθρο μου με τούτη την αναφορά : «Ο Γκούναρ Μύρνταλ, έγραφε ότι : «…κατά βάση, η αντίθεση μεταξύ υποαναπτύκτων και πλουσίων χωρών μπορεί να συγκριθεί με το μαρξιστικό δυαδισμό προλεταριάτου-μπουρζουαζίας» (Βλέπε Οικονομικός Ταχυδρόμος, Φ. 1105, σελ. 20, άρθρο του Ζοσυέ ντ' Ερρεζάϊν).
Βέβαια, σ' εκείνο το άρθρο, κάνοντας την αυτοκριτική μου σή μερα, μπορώ να πω ότι δεν είχα ξεφύγει από την......
τότε ακαδημαϊκή πεπατημένη, που θεωρούσε το αποικιοκρατικό φαινόμενο σαν κάτι που κυρίως αφορούσε μη ευρωπαϊκές χώρες, αφού όλες οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις βρίσκονταν ακριβώς στην Ευρώπη και οι αποικιοκρατούμενες στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκτός αυτής. Δυστυχώς, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ποτέ δεν ερμηνεύτηκε όσο θα έπρεπε σαν ένας ενδοευρωπαϊκός αποικιοκρατικός πόλεμος, κατά τον οποίο μια αυτοκρατορία, η γερμανική, επι χείρησε να κατακτήσει και στην ουσία καταστήσει αποικίες της τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.Σήμερα, τούτη η επανασχεδίαση της ταξικής διαίρεσης των ευρωπαϊκών χωρών, μέσω των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών που επιβάλλει η σημερινή Γερμανία, είναι σε μένα τουλάχιστον εμφανής. Σήμερα η Γερμανία, χτίζει τη Νέα Γερμανική Ευρώπη. Για την ακρίβεια, είναι ένα ιστορικό εγ χείρημα που το έχει επαναλάβει και στο παρελθόν όχι μόνο ανεπιτυχώς, μα και με τραγικά αποτελέσματα για την Ευρώπη και την ίδια. Ελπίζω αυτό το ιστορικά ανήσυχο και φίλαρχο Κράτος να συνέλθει από τους ως φαίνεται αναβιωμένους μεγαλοϊδεατισμούς του για πανευρωπαϊκή ηγεμονία και να αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ισότιμος εταίρος πριν η «κάθαρση» επέλθει με αντίτιμο μια εκ νέου διαιρεμένη, διχασμένη και ερειπωμένη Ευρώπη.
Ανάμεσα σε άλλους «αρχιτεκτονικούς» σχεδιασμούς της Γερμανίας, που επιχειρεί με την έπαρσης του Μεγάλου Αρχιτέκτονα, είναι, όπως σημείωσα, και ο ανασχεδιασμός του «οικονομικού και κοινωνικού status» των λαών της Ευρώπης, ανά κρατική οντότητα, και άρα των ίδιων των κρατικών οντοτήτων εν τέλει. Με απλά λόγια : όλο και περισσότερος πλούτος και ισχύς στα χέρια όσο το δυνατό πιο λίγων Κρατών, όλο και λιγότερα ισχυρά οικονομικά (άρα και πολιτικά –αν και αυτό δεν αποτελεί κατά τη γνώμη μου αναγκαία συνεπαγωγή) κ� �άτη και από εκεί και κάτω, αν τούτο είναι δυνατό, κάτι που πάντως επιδιώκεται, «όλοι flat», όλοι «μια τάξη», ως κοινωνίες και ως χώρες, χωρίς μεσαία τάξη, όπως ακριβώς στις προκαπιταλιστικές, φεουδαρχικές κοινωνίες. Κατά πώς φαίνεται, τούτη η «μεσαία» τάξη, τόσο σε επίπεδο κοινωνιών όσο και σε συνολικό επίπεδο εθνικών οικονομιών (και άρα κρατικών οντοτήτων), άρχισε να κοστολογεί ολοένα και πιο ακριβά την «υπηρεσία» της ως απορροφητήρα κραδασμών ανάμεσα στις τάξεις που βρίσκονται πάνω και κάτω απ' αυτή, με βάση τις «τιμές» που ήταν δ ιατεθειμένη να «πληρώσει» το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, και συνεπώς, τουλάχιστον έως ότου «έρθει η λογική της στη θέση της», πρέπει κι αυτή αν όχι να εξαφανιστεί τουλάχιστον να συμπιεσθεί αρκετά προς τα κάτω. Άλλωστε, το μικρό ποσοστό που πάντα και παντού, ιστορικά, κατέχει τα μεγαλύτερα ποσοστά πλούτου και ισχύος, μια χαρά τα πήγε και χωρίς μεσαία τάξη, χωρίς ενδιάμεσες εθνικές οικονομίες, για αρκετούς αιώνες στο παρελθόν. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο συνέβη και με την ανάδυση των Κρατών της Μεσαίας Κλίμακας, ανάμεσα στα φτωχά και πολύ φτωχά Κράτη και τα πλούσια ως πολύ πλούσια. Επιτελούσαν σε επίπεδο διεθνών σχέσεων μια αποστολή και εξυπηρετούσαν ισορροπίες ανάλογες με εκείνες των μεσαίων τάξεων εντός των Κρατών. Έτσι, στη σημερινή Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων, κι αυτά τα «μεσαία» Κράτη, μάλλον έχουν τόση χρησιμότητα και άρα λόγο ύπαρξης, όσο και οι μεσαίες τάξεις εντός αυτών, ενώ το ερώτημα τι γίνεται με τις μεσαίες τάξεις των πλουσίων και πολύ πλουσίων χωρών, η δική μου εκτίμηση είναι πως ούτε κι αυτές θα αποφύγουν την μοίρα των υπόλοιπων, μο νάχα, που θα είναι πιο τυχερές ως προς τούτο : θα υποστούν τις συνέπειες λίγο αργότερα. Μια επιστροφή στις απαρχές του κοινωνικού συστήματος που δε διέθετε μεσαία τάξη, «αναπτυσσόμενες» εθνικές οικονομίες, μα απλά (οικονομικά) αναπτυγμένες και (οικονομικά) υπανάπτυκτες, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να εξοικονομήσει άφθονο χρόνο μερικών αιώνων στο προσεχές μέλλον, ώστε να μπορέσει να ηρεμήσει από τις καινοφανείς καταστάσεις που δημιουργήθηκαν με το «φαινόμενο» της ανάδυσης της μεσαίας τάξης και των «ενδιάμεσων» (αναπτυσσόμενων) εθν� �κών οικονομιών, με την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης και της Γαλλικής Επανάστασης και έπειτα, που η τύχη τόφερε χρονικά να συμπέσουν.
Ας σημειωθεί ιδιαίτερα, ότι η κρίσιμη λειτουργία των μεσαίων τάξεων, δεν εξαντλούνται απλά στην απορρόφηση των κραδασμών που οφείλονταν στη σύγκρουση των δύο άλλων τάξεων που βρίσκονταν κάτω απ' αυτή. Η σημασία έγκειται και στο ότι παρείχε ένα πλαίσιο σχετικά έως αρκετά ασφαλούς ανάπτυξης των δραστηριοτήτων της ανώτερης τάξης, πράγμα που μεταφράζονταν σε απτά οικονομικά οφέλη. Αυτό και μόνο, υπογραμμίζει το πόσο έλλειψη στοιχειώδους σοφίας δείχνει ο σημερινός γερμανικής κατασκευής και προέλευσης ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός, που καταστρέφοντας την μεσαία τάξη, στην ουσία καταστρέφει τα τείχη που προστάτευαν τη πλούσια συνοικία του.
Σήμερα λοιπόν, όπου τα πάντα λειτουργούν στη προοπτική των μεγαεξελίξεων και των μεγακυμάτων, οι κλασικές ταξικές κοινωνικές διακρίσεις, επιχειρείται να μεταφερθούν στο επίπεδο ολόκληρων ενώσεων λαών και κρατικών οντοτήτων, στα πλαίσια της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης, που στον ευρωπαϊκό χώρο, ανέλαβε εργολαβικά να διεκπεραιώσει η γερμανική ηγεμονία.
Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment